Bij deze methode wordt de ondernemingswaarde bepaald op basis van de activa op de balans. Er zijn twee hoofdvormen:
De intrinsieke waarde
De intrinsieke waarde is de optelsom van de zichtbare economische bezittingen van een onderneming op een bepaald moment (inclusief eventuele overwaarde). Deze methode is eenvoudig, vooral als er geen sprake is van goodwill. Een groot nadeel van deze methode is, dat de waarde wordt bepaald op basis van een momentopname.
De liquidatiewaarde
Geeft de opbrengst weer bij beëindiging van de onderneming, na verkoop van activa en verrekening van schulden, afvloeiingsregelingen en liquidatiekosten. Wordt toegepast bij faillissement, beëindiging van de onderneming of bij opsplitsing.
Bij deze methode speelt de (verwachte) winst een centrale rol. Er zijn twee varianten:
Rentabiliteitswaarde
Gebaseerd op toekomstige nettowinsten, vaak afgeleid van historische resultaten. Dit kan misleidend zijn, zoals bij start-ups met aanvankelijk negatieve resultaten maar sterke groeivooruitzichten. Omdat winsten fluctueren, is een waardering op basis van het verleden vaak onbetrouwbaar.
De verbeterde rentabiliteitswaarde
Deze methode biedt, in vergelijk met de ‘normale’ rentabiliteitswaarde een nauwkeuriger waardering door niet alleen naar historische winsten te kijken, maar ook naar structurele en incidentele correcties. Er wordt rekening gehouden met factoren zoals vermogensstructuur, incidentele baten en lasten, afschrijvingen en mutaties in reserves. De winst, gecorrigeerd voor deze elementen, wordt verdisconteerd tegen de rentabiliteitseis. Deze methode is toekomstgerichter, maar houdt geen rekening met noodzakelijke investeringen in vaste activa en de daaruit voortvloeiende extra winsten.
